نجات اقتصادی ایران همواره دغدغه‌ی اصلی کارشناسان، مسئولان و حتی مردم عادی بوده است. شرایط اقتصادی امروز کشور ایجاب می‌کند که با نگاهی تازه به راهکارهایی اندیشید که نه تنها نیازهای داخلی را برطرف کند، بلکه زمینه‌ی رشد و شکوفایی پایدار را نیز فراهم آورد. واردات برای رفع نیازهای اساسی تا حدی اجتناب‌ناپذیر است، اما واقعیت این است که هر واردات، به معنای خروج ارز از کشور است. در مقابل، صادرات تنها مسیری است که می‌تواند ارزآوری داشته باشد و علاوه بر آن، نام و فرهنگ ایران را در سطح جهانی معرفی کند.
تنها راه واقعی برای نجات اقتصادی ایران، توجه به تجارت و صادرات است؛ مسیری که اگرچه ممکن است در نگاه نخست دشوار به نظر برسد، اما با همت ملی و مشارکت عمومی می‌تواند به‌سرعت کشور را در ریل رشد اقتصادی قرار دهد.
واردات، ضرورتی محدود اما پرهزینه
در هر کشوری، واردات بخشی جدایی‌ناپذیر از اقتصاد است. ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست. برخی محصولات و کالاها به دلیل کمبود تولید داخلی یا نبود زیرساخت‌های کافی ناگزیر باید وارد شوند. این واردات شامل نیازهای اساسی مانند دارو یا برخی تجهیزات صنعتی می‌شود. اما زمانی که واردات از این محدوده فراتر می‌رود و به سمت کالاهای غیرضروری و تجملاتی سوق پیدا می‌کند، تبدیل به عاملی بازدارنده برای رشد اقتصادی می‌شود.
هر ریالی که صرف واردات می‌شود، عملاً از چرخه‌ی اقتصاد داخلی خارج شده و به حساب کشورهای دیگر واریز می‌شود. بنابراین اگر هدف ما نجات اقتصادی ایران است، باید واردات تنها محدود به کالاهایی شود که در داخل امکان تولیدشان وجود ندارد یا تولیدشان با کیفیت و مقدار کافی پاسخگوی نیاز جامعه نیست.
صادرات، مسیر روشن برای نجات اقتصادی ایران
برخلاف واردات، صادرات نه تنها مانع رشد اقتصادی نمی‌شود، بلکه اصلی‌ترین موتور محرک آن است. صادرات ارزآوری دارد، صنایع داخلی را تقویت می‌کند و در کنار آن، فرهنگ و هویت ایرانی را در سطح جهانی معرفی می‌نماید. وقتی محصولی ایرانی در بازارهای بین‌المللی عرضه می‌شود، در واقع ویترین توانمندی‌های کشور به جهانیان نشان داده می‌شود.
بدیهی است که بدون صادرات گسترده، رشد پایدار و نجات اقتصادی ایران امکان‌پذیر نخواهد بود. صادرات تنها راهی است که می‌تواند چرخه‌ی تولید را به گردش درآورد و سرمایه‌ی خارجی را به داخل کشور هدایت کند.
نقش تجارت در رونق تولید
تجارت به عنوان یک فعالیت اقتصادی، ارتباط مستقیم با تولید دارد. اگر بازاری برای فروش محصولات وجود نداشته باشد، تولیدکنندگان انگیزه‌ای برای افزایش ظرفیت خود نخواهند داشت. صادرات، بازارهای جدیدی برای تولیدکنندگان داخلی فراهم می‌کند و باعث می‌شود کارخانه‌ها و کارگاه‌ها با ظرفیت بیشتری فعالیت کنند.
به عبارت دیگر، نجات اقتصادی ایران تنها با توسعه‌ی تجارت و صادرات ممکن است. زیرا وقتی پول از خارج کشور وارد چرخه‌ی اقتصادی ایران شود، سرمایه‌گذاری‌های جدید شکل می‌گیرد، اشتغال افزایش می‌یابد و در نهایت رفاه عمومی ارتقا پیدا می‌کند.
تجارت، شغلی سودآور و قابل دسترس برای همه
یکی از تصورات غلط رایج این است که تجارت فقط مخصوص افراد ثروتمند و سرمایه‌داران بزرگ است. در حالی که تجربه نشان داده تجارت مانند هر مسیر شغلی دیگری است؛ هر فردی که با جدیت وارد آن شود و تلاش مستمر داشته باشد، می‌تواند موفق شود. سرمایه‌ی اولیه می‌تواند کوچک باشد، اما روابطی که در طول مسیر شکل می‌گیرند و تجربه‌ای که به دست می‌آید، بزرگ‌ترین سرمایه‌ی یک تاجر محسوب می‌شوند.
از منظر فردی نیز تجارت یکی از سودآورترین مشاغل است. کمتر شغلی را می‌توان یافت که تناسب میان کار و درآمد آن به اندازه‌ی تجارت باشد. همین ویژگی باعث شده که بسیاری از خانواده‌ها با ورود به این عرصه، توانسته‌اند نه تنها زندگی خود را متحول کنند، بلکه به بهبود اقتصاد کشور نیز کمک نمایند.
اهمیت همکاری و هم‌فکری در مسیر تجارت
راه تجارت اگرچه پرفراز و نشیب است، اما زمانی که افراد هم‌فکر و هم‌جهت با یکدیگر همکاری کنند، این مسیر ساده‌تر و دلگرم‌کننده‌تر خواهد شد. حتی در سطح خانواده نیز همکاری میان اعضا می‌تواند نقش بزرگی در تسهیل موفقیت ایفا کند. وقتی تجارت به صورت گروهی و با حمایت‌های متقابل انجام شود، ریسک‌ها کاهش می‌یابد و فرصت‌ها بهتر شناسایی می‌شوند.
این همکاری‌های جمعی در نهایت منجر به تقویت شبکه‌ی تجاری کشور و افزایش حجم صادرات خواهد شد؛ موضوعی که برای نجات اقتصادی ایران حیاتی است.
نتیجه‌گیری
با توجه به شرایط کنونی، راهی جز تمرکز بر تجارت و صادرات برای نجات اقتصادی ایران وجود ندارد. واردات اگرچه در حد رفع نیازهای اساسی ضروری است، اما هر میزان اضافه بر آن، ضربه‌ای به اقتصاد کشور محسوب می‌شود. در مقابل، صادرات تنها مسیری است که می‌تواند ارزآوری، رونق تولید، اشتغال‌زایی و معرفی فرهنگ ایران به جهان را به همراه داشته باشد.
نجات اقتصادی ایران در گروی تغییر نگرش عمومی نسبت به تجارت و ورود هر چه بیشتر مردم به این عرصه است. اگر تجارت از حالت مهجور خارج شود و به عنوان یک مسیر شغلی جدی و ارزشمند در نظر گرفته شود، می‌تواند نه تنها زندگی فردی تاجران بلکه آینده‌ی اقتصادی کل کشور را دگرگون سازد.
